Silent leges enini interarma

Για τη μαρτυρία της πίστεως

Ναι, ήμουνα πανταχού κι ενεργά παρών

λέει ο Θεός και συνεχίζει.

Τα είδα όλα και τ' άκουσα όλα.

Το αίμα του Άβελ, που με φώναζε,

τον κατακλυσμό,

που έπνιξε κάθε αθώο πλάσμα πάνω στη γη,

την υπέρτατη θυσία του Ιησού

και τα κατασπαραγμένα από τ' άγρια θηρία

πτώματα των πρωτομαρτύρων της εκκλησίας,

τις αδικαιολόγητες κι αιμοβόρες σταυροφορίες,

τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

και τα όσα κακά και στραβά διέπραξαν

οι άνθρωποι για τη μαρτυρία της πίστεως.

Ναι, τα είδα όλα και τ' άκουσα όλα,

μέχρι και τις κραυγές των Ιθαγενών του Νέου Κόσμου

μπροστά στις κοφτερές λεπίδες

των αδίστακτων conquistadores,

τα θλιβερά κλάματα των μαύρων της Αφρικής

που σέρνανε οι δουλέμποροι αποικιστές

στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης.

Ναι, τα είδα όλα,

ακόμη και τους σφαγιασμένους Αρμένιους

να κολυμπάνε μες στο αίμα

και τους αμήχανους Εβραίους

να καίγονται μέσα στα κρεματόρια.

Αλήθεια εκεί ένοιωσα κι εγώ το θάνατο

και συνόδεψα την ανθρωπότητα στο Άουσβιτς,

στο Νταχάου, στο Μαϊτνανέκ,

στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Τα είδα όλα, μέχρι το τέλος

στο Βιετνάμ, στη Μπιάφρα, στη Ρουάντα,

στο Ιράκ και στη Σερβία.

Κι όλα αυτά έγιναν αν φανταστείτε

για τη μαρτυρία της πίστεως.

Εγώ ήμουν παντού,

όπως αρμόζει σ' έναν Θεό, σ' έναν ιστορικό Θεό,

που ξέρει μόνο να παρατηρεί,

ακίνητος κι αμετάβλητος

αλλά ανήμπορος ν' αντιδράσω

σ' αυτό, που έβλεπα

κάπως σαν να μην ήμουνα,

σαν να μην έβλεπα.

Φορτωμένος με το βάρος της ανημποριάς Μου

και κρυμμένος όπως πίσω από έναν θάμνο

έτσι απλά σαν ένας δειλός παρατηρητής,

σαν ένα τίποτα,

σαν ένα ιστορικό τίποτα.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Ιn eum locum res deducta est

Προφητεία "Mea Culpa"

Κι o Θεός λέει στον άνθρωπο.

Θα 'ρθει μια μέρα, που η νύχτα

θα μπερδευτεί για τα καλά με την ημέρα

και τα νερά κι αυτά θα μπλέξουν με τους αιθέρες

όπως και τα βουνά με τους βυθούς.

Θα 'ρθει μια μέρα,

που τα ψάρια, μεταλλαγμένα,

θ' αποκτήσουνε φτερά

και θα πετάνε μέσα στους αιθέρες σαν πουλιά.

Αλλά και τα πουλιά

θα κολυμπάνε σαν τα ψάρια

στα βαθειά νερά.

Θα 'ρθει μια μέρα

που η γη ολοσχερώς

θα σκεπαστεί με τα νερά.

Κι οι άνθρωποι

μη βρίσκοντας ούτε μια σπιθαμή ξηράς

μεταλλαγμένοι, κλωνοποιημένοι,

με δυο ολόλευκα φτερά

απεγνωσμένα θα πετάνε πάνω απ' τα νερά.

Και τότε ίσως ν' ακουστεί

ένα χλωμό κελάηδισμα.

Κανείς όμως δε θα είναι σε θέση να τ' ακούσει,

σε θέση να τ' αναγνωρίσει.

Ούτε τα ψάρια, που θ' αποκτήσουνε φτερά,

ούτε και τα πουλιά,

που θ 'αρμενίζουν μες στα βαθειά νερά,

ούτε κι οι άνθρωποι,

που θα έχουν τα ολόλευκα φτερά.

Μόνο Εγώ θα τ 'ακούσω

και θα τ 'αναγνωρίσω.

Και τότε, θα γυρίσω σ' εσένα και θα πω:

Αυτό είναι το αηδόνι,

που μέσα στον καημό του

κελαηδάει ακόμη.

Κι εσύ όπως πάντα

αδιάφορος, ανεύθυνος κι αδάκρυτος

για χιλιοστή φορά και πάλι

προκλητικά τους ώμους σου θα Μου σηκώσεις

και με το βλέμμα μιας ύστατης υπεροψίας

δειλά-δειλά τις πλάτες σου θα Μου γυρίσεις.

Κι Εγώ σαν αγουροξυπνημένος φιλόσοφος

θα περπατάω παραμιλώντας και κλαίγοντας

μέσα σ' αυτόν τον εφιάλτη,

παρατηρώντας όπως πίσω απ' ένα γυαλί

πόσο ισχυρός αλλά και πόσο ανήμπορος υπήρξα.

Νοσταλγώντας και πάλι τη θεότητά Μου

θα βρίζω την ώρα και τη στιγμή,

που ξεκίνησα κι Εγώ κάποτε,

μ' εκείνη τη χαριτωμένη αφέλεια,

μ' εκείνο το τεράστιο μάταιο άλμα,

και σ' έπλασα ως άνθρωπο μικρό θεό κι ελεύθερο

αναπροσάρμοστο, αδιάλλακτο κι αταίριαχτο.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

In limine

Ο άλλος Θεός

Η μορφή μου είναι η σκιά Μου

λέει ο θεός και συνεχίζει.

Ο ήχος Μου είναι τα χρώματα και οι αισθήσεις.

Το φως Μου είναι η ταχύτητα,

η κίνηση και η σιωπή.

Η δημιουργία μου είναι η αρμονία

είναι η σύνθεση, είναι η διάλυση,

είναι η πέτρα, ο ήλιος, τ' αστέρι,

η βροχή, τ' αηδόνι και η ανεμώνη.

Η αγρυπνία Μου είναι η απορία και το χάος.

Η απορία Μου είναι η αβεβαιότητα

είναι η ουτοπία.

Η ουτοπία Μου είναι ο άνθρωπος

κι ο άνθρωπος είναι ο αετός,

ο άλλος θεός, που με κατατρώει.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Dieu est étérnellement créateur

Ανάσα (IXXX)

Δεν είμαι Ινδουιστής,

δεν είμαι Χριστιανός,

ούτε και Βουδιστής,

ούτε και Μωαμεθανός.

Δεν είμαι κίτρινος,

δεν είμαι μαύρος,

δεν είμαι λευκός,

δεν είμαι Έλληνας κι Εβραίος,

ούτε Αμερικανός και Ευρωπαίος.

Δεν είμαι αριστερός,

δεν είμαι αναρχικός,

ούτε κεντρώος και δεξιός.

Δεν είμαι καλός,

δεν είμαι κακός,

ούτε αρνητικός

ούτε και θετικός.

Δεν είμαι αδιάφορος,

αλλά δεν είμαι κι αμερόληπτος,

είμαι μόνο και μόνο ένας Θεός,

ένας Θεός δημιουργός,

που γνωρίζει, βλέπει και θαυμάζει

και στο τίποτα ολογυρνά

και στο τίποτα γλυκοστενάζει.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tanqua nihilum ante te

Ανάσα (XVI)

Δε σ' έπλασα για να κομματιάζεις το έργο Μου

λέει ο Θεός οργισμένος και συνεχίζει.

Δε σ' έπλασα για να κατασπαράζεις

αυτόν τον απέραντο ορίζοντα,

τοπίο χωρίς προέκταση, χωρίς ελπίδα,

που χάνεται ολοένα μεσ' απ' τα χέρια Μου.

Δε σ' έπλασα για να σκίζεις με τα νύχια σου

τα ιμάτιά Μου

μέχρι να δεις την άυλη διαφάνεια Μου.

Πάψε τέλος πάντων να ψάχνεις για το αίμα Μου,

για την κρυφή πηγή Μου,

τη μυστική Μου φλέβα.

Αιώνες τώρα σε παρακολουθώ

παρατηρώντας την αλαζονεία σου

μέσα σε τούτο τον τρούλο,

μέσα σε τούτο το σύμπαν.

Κι αν αισθάνεσαι αρκετά δυνατός μονάκριβε,

ίσως να μην αισθάνονται το ίδιο

η πέτρα, η βελανιδιά, τ' αηδόνι κι η ανεμώνη,

που έχουν ακόμη ανάγκη την ανάσα Μου,

ακόμη ανάγκη τη στοργή, την αρμονία Μου.

Και μην περηφανεύεσαι καθόλου

για τα έργα και τα κατορθώματά σου,

που δεν συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια

μ' ένα από αυτά τα φύλλα της βελανιδιάς,

ούτε και με την αρμονία χρωμάτων,

που διακατέχει την τόσο δα λεπτεπίλεπτη ανεμώνη.

Το έργο σου είναι ένα τίποτα,

μια τελεία, μια πολύ μικρή τελεία,

ένα στίγμα σκοτεινό

μπροστά σ' αυτό το απέραντο ηλιακό σύμπλεγμα,

που σου προσφέρει το αναγκαίο φως για τη ζωή σου.

Και το ηλιακό σύμπλεγμα

μια άλλη τελεία, ένα άλλο στίγμα

μπροστά στο μεγαλείο του σύμπαντος.

Κι Εγώ ένας αρχιτέκτονας,

ένας δημιουργός πελαγωμένος,

με πολλαπλά ερωτήματα κι απορίες,

που ώρες- ώρες, αν και Θεός

χάνομαι μέσα σ' αυτήν την θάλασσα της γνώσης,

μελετημένη με μέτρο, καλοφτιαγμένη,

εξαίσια, απαστράπτουσα και γαλήνια.

Μια υπέροχη ακινησία,

ανεπηρέαστη, αδιάλλακτη, αναπότρεπτη,

η τέλεια αρμονία.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

                                                                                                  Ipsum esse  per se subsistens

Ανάσα (XI)

Οι καιροί αλλάξανε

και πρέπει να μάθεις να προσεύχεσαι,

όπως εμένα λέει ο άνθρωπος στο Θεό.

Να μάθεις ν' ανάβεις το κερί και το καντήλι σου

και να γονατίζεις μπροστά μου.

Στην αρχή θα σου είναι λίγο δύσκολο

αλλά γρήγορα θα συνηθίσεις

στην ιδέα να δοξάζεις και να υπηρετείς

εμένα τον άλλο θεό,

τον ανώτερο θεό σου.

Πάντα σε υπηρετούσα και σε λάτρευα

όπως ένας πατέρας, που λατρεύει το παιδί του,

ακόμη και γονατισμένος

απάντησε ο Θεός χαμογελώντας.

Πάντα ήμουν το φως σου,

το κερί σου, το καντήλι σου.

Για μένα ήσουν το τελειότερο πλάσμα,

που δημιούργησα

και θα συνεχίζω να είμαι όπως παλιά,

το φως σου

μέσα από το φως του ήλιου,

μέσα από τη βαρύτητα της πέτρας,

μέσα από τα φύλλα της βελανιδιάς,

μέσα από το κελάηδισμα του αηδονιού

και τα χρώματα της ανεμώνης.

Όμως δε θα σου κάνω ποτέ τη χάρη

και δε θα σου δώσω ποτέ το δικαίωμα

να με βλέπεις γονατισμένο.

Διότι θα είμαι πάντα αόρατος κι αόριστος,

παντού κι ακόμη και μέσα στην ψυχή σου,

ένας πλήρης Θεός,

ο αληθινός Θεός,

ο Θεός σου.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Et ira facit versus

Ανάσα (XXIV)

Όταν θέλω ν' αλλάξω μορφή

λέει ο θεός,

γίνομαι άνεμος, βροχή,

μυρμήγκι ή χελιδόνι,

άλλοτε τριαντάφυλλο

κι άλλοτε ανεμώνη.

Ή πολύ απλά ένα ποίημα.

Ναι ένα ποίημα

από αυτά που γράφουν οι ποιητές

μικροί, μεγάλοι, γνωστοί κι ασήμαντοι

και στολίζουν τις ποιητικές συλλογές

αλλά που κανείς δε διαβάζει

κι αραχνιάζονται μες στα βιβλία

κι αραχνιάζονται μες στο σκοτάδι.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Abyssus abyssum invocat

Ανάσα (Ι)

Μέσα από το χάος

άθελά Μου δημιούργησα

ένα άυλο πλάσμα: τον διάβολο

πνεύμα αντιλογίας κι ανυπακοής.

Έπειτα με πόνο και με αγωνία

υλοποίησα τον άνθρωπο,

πληρότητα της στιγμής

και του πόθου Μου

αλλά φτυστό αντίγραφό του.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Deus Viator

Ανάσα (XIV)

Είμαι ένας θεός στην εξορία,

που νοσταλγεί τον εαυτό του

λέει ο Θεός στον άνθρωπο και συνεχίζει.

Από μένα απορρέει το πνεύμα,

η ύλη, το σύμπαν,

η ζωή, ο άνθρωπος, η σκέψη

κι ο θάνατος.

Το παν είναι θείο.

Η σκέψη είναι λιγότερο θεία από τον άνθρωπο

καθώς ο άνθρωπος είναι λιγότερο θείο από το θάνατο,

ο θάνατος λιγότερο από τη ζωή,

η ζωή λιγότερο από το σύμπαν,

το σύμπαν από την ύλη,

η ύλη από το πνεύμα

και το πνεύμα από το Θεό, Εμένα.

Το παν είναι και η απόρροια μου.

καθώς η βαρύτητα είναι η απόρροια της πέτρας,

το φως του ήλιου,

το χρώμα ενός άνθους

και το κελάηδισμα τ' αηδονιού.

Το παν είναι και Θεός.

Κι ο Θεός είμαι Εγώ.

Και μόνο ο Θεός, είναι ο Θεός.

Και μόνο Εγώ είμαι ο Θεός.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Ultima ratio

Ανάσα (IV)

Γέρασα κι εγώ με τα χρόνια

σε τούτο το κλειστό τρούλο,

σε τούτο το κλειστό σύμπαν

λέει ο Θεός απελπισμένος,

δημιουργώντας θαυμάσια πράγματα

το φως, τη θάλασσα, τη βροχή,

το βράχο, τη σιωπή,

το δένδρο, το αηδόνι και την ανεμώνη,

αλλά και τον άνθρωπο,

τελευταίο και επικίνδυνο κορύφωμα της

δημιουργίας Μου

κι αταίριαστο γρανάζι της αλήθειας,

που Μου δείχνει όλο και περισσότερο τη γροθιά του.

Τώρα νοιώθω ακόμη πιο κλειστός,

πιο περικυκλωμένος

στον κύκλο της ψευδαίσθησης,

στη σφαίρα της φαντασίας και των ονείρων Μου.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Sapiens nihil affirmat quod non probat

Ανάσα IX

To όλο είναι μικρότερο από το μέρος

κι υπάρχουν άπειρες γραμμές

συντομότερες από την ευθεία

λέει ο Θεός στον άνθρωπο.

Όμως εσύ περιορισμένος όπως είσαι

και με τις λανθασμένες σου ιδέες και θεωρίες,

που στηρίζεις ακόμα,

ούτε μια γραμμή συντομότερη

από την ευθεία δεν βρήκες.

Όταν την ανακαλύψεις, μονάκριβε,

Εγώ, θα πάψω να είμαι πνεύμα,

θα πάψω να είμαι Θεός.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Fides revocanda est

Ανάσα (ΙΧΧ)

Έχω ακόμη άπειρες μέρες μπροστά Μου

και δε μπορώ να πω

ότι είμαι έτοιμος να εξαφανιστώ

λέει ο Θεός και συνεχίζει.

Όλο και θα μεταμορφώνομαι

κι όσο θα διαστέλλομαι

όλο και πιότερο θα εξελίσσομαι.

Δύο έννοιες, κατ' εμέ απλές,

Μ' αναγκάζουν ακόμα να υπάρχω:

ειρήνη κι αγάπη.

Όταν βασιλέψουν,

δεν ξέρω αν και πότε,

τότε, ναι μόνο τότε, θα συρρικνωθώ

από το ίδιο Μου το άπειρο,

προς το ίδιο Μου το μέσα,

προς το ίδιο Μου το τίποτα.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Audi alteram partem

Ανάσα (XVII)

Δεν οφείλετε το παν στο ανθρώπινο κράτος,

οφείλετε μόνο να του είστε τόσο πιστοί

όσο ακριβώς του χρειάζεται.

Έτσι για να είναι αρκετά ισχυρό

και να μπορεί να διατηρεί την κοινωνία

σε κάποια αρμονία.

Πέρα απ' αυτό,

μόνο σ' Εμένα το Θεό

οφείλετε λογοδοσία.

Για όλα,

για τις σκέψεις σας,

τις πεποιθήσεις σας,

τις συνειδήσεις σας

και στο μέρος αυτό της ανθρώπινης ελευθερίας

το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα,

ούτε και καμία εξουσία.

Εκτός και μόνο αν τη σφετεριστεί,

όπως συνήθως το κάνει,

όταν λέγεται «τυραννία»,

όταν λέγεται «θεοκρατία»,

όταν λέγεται «οχλοκρατία»

και ακόμα όταν λέγεται πολύ απλά «δημοκρατία».

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

De minimis non curat Deus

Ανάσα (XII)

Για μένα δεν υπάρχει πρόβλεψη

αλλά απλώς όραση

λέει ο Θεός στον άνθρωπο και συνεχίζει.

Ενώ εσύ είσαι εν χρόνω,

Εγώ είμαι στην αιωνιότητα.

Μόνο με μια ματιά βλέπω σε μια στιγμή

το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου.

Και τις πράξεις σου δεν τις προβλέπω καθόλου

παρά μόνο τις βλέπω προ, κατά και μετά χρόνου.

Κι αν τις προέβλεπα μονάκριβε!

Ίσως ποτέ να μην ήσουν ελεύθερος

κι η αμαρτία να μην ήτανε καθόλου δυνατή,

ούτε και τ' αγαθό, ούτε κι η αρετή να μην υπήρχαν.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Ιn eum locum res deducta est

Ανάσα (V)

Βαδίζω στην αιωνιότητα

αναζητώντας τον ίσκιο Μου

λέει ο Θεός και συνεχίζει.

Δεν θυμάμαι τίποτα

από το φως, τ' άστρα,

την πέτρα, τη βελανιδιά,

την ανεμώνη και το χελιδόνι.

Αναλίσκω το χρόνο Μου

σχοινοβατώντας πάνω σε παρθένα όνειρα.

Ο άνθρωπος, ένα παρελθόν μακρινό,

χαμένο και με πρόσωπο σκυμμένο

στα ανθρώπινα βάσανα

όλο και μ' εγκαταλείπει,

στα ερείπια του ύπνου Μου

στο βάθρο της σιωπής Μου.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Qua patientia, qua constantia

Ανάσα (X)

Για κάθε πράγμα που υπάρχει

χρειάζεται μια αιτία,

ή μια σειρά από αιτίες

κι η αιτία είμαι Εγώ, ο Θεός,

λέει ο Θεός στον άνθρωπο και συνεχίζει.

Ο κόσμος αυτός δημιουργήθηκε καλά

μ' ένα σχέδιο, που λειτουργεί άψογα.

Είναι σαν ένα τεράστιο ρολόι

κι ένα ρολόι χρειάζεται έναν έμπειρο μάστορα,

τον ωρολογοποιό.

Έτσι κι η αρμονική σύνθεση του κόσμου

προϋποθέτει μια υπέρτατη διάνοια

κι αυτή η διάνοια είμαι Εγώ

κι Εγώ οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχω.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003

Dura lex sed lex

Ανάσα (VII)

Ο κόσμος που δημιούργησα

είναι το πνεύμα Μου,

είναι η άυλη μορφή του εαυτού Μου.

Καθώς μικρότερος από το πνεύμα Μου,

λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους,

που έθεσα εγώ, ο ίδιος ο Θεός.

Όπως η ανεμώνη και το αηδόνι

έχουν την απόλυτη ανάγκη από το φως,

τον αγέρα, τη γη, το νερό, και την αρμονία Μου

έτσι κι εσύ πρέπει να ζεις σύμφωνα με τους νόμους,

που σε περιβάλουν μέσα στην αρμονία Μου.

Κι αν θέλεις πολυάκριβέ Μου

να έχεις κάποιες αναλογίες μ' Εμένα τον Θεό σου,

πρέπει να μάθεις να δαμάσεις τον εαυτό σου,

εξαφανίζοντας αλλά και ξεριζώνοντας τα πάθη σου,

που δεν είναι τίποτα άλλο

παρά οι βδελυρές αρρώστιες της μακρόχρονης ψυχής σου.

Ιωάννης Μποζίκης

Η Ανάσα του ¨Αδειου - 2003